Czuję ciężar ciszy osiadającej
na słowach pozbawionych
codziennego użytku
zgrzytają martwe
kolumny czerstwych
rozproszonych zdań
licytuje się z każdą
napotkaną myślą
 
kiedy kolejny świt
rozdziera worek
słomianych pragnień
 
chciałbym raz jeszcze
unieść się do światła
czystszego jak promienie
dziecięcego uśmiechu
 
kiedy na zachodzie tonie
ostatni skrawek
przylądka nadziei