znów pada gruby śnieg
na ten miedziany dach
na ślady kocich łap
okruszki chleba 
i na niepewność

nie sadzę 
żeby jeszcze kiedyś
miało być dobrze 
ale jej nie tego nie powiem

ona chyba i tak to przeczuwa
ale potrzebuje tu przychodzić
w tych swoich za dużych butach
ociekających żalem i bólem
ludzi karanych za nieswoje winy 

zaparzam jej melisę 
częstuję miodownikiem
a ona kołysze się 
w moim bujanym fotelu